01/02/2015 05:0001 de febreiro de 2015. Actualizado ás 05:00
h.
Cando se fala do «milagre alemán» adóitase esquecer que
entre as cousas que o fixeron posible atopábase o perdón dunha débeda. En 1953,
oito anos despois da súa derrota na Segunda Guerra Mundial, a República Federal
Alemá (RFA) arrastraba unha débeda considerable con boa parte dos países
europeos e con Estados Unidos. De haber aplicado entón os principios que Angela
Merkel defende estes días con tanto ardor para Grecia, o país tería entrado
talvez en bancarrota e o seu despegamento económico poida que atrasouse polo
menos unha xeración. Pero as cousas ocorreron doutro xeito. Reunidos en
Londres, os acredores de Alemaña decidiron perdoar o 50 por cento da débeda
alemá e atrasar o pagamento do resto ata que o país tivese o seu primeiro
superávit, graduando os prazos para que nunca supuxesen máis do 3 por cento das
súas exportacións. Hoxe, Alemaña é a locomotora de Europa.
Un daqueles países acredores que aceptaron perdoar débeda a
Alemaña en 1953 era Grecia. É máis: durante a ocupación alemá, Grecia fora
obrigada a facer un préstamo aos ocupantes a interese cero por un valor que,
aplicándolle intereses razoables, ascendería agora a uns 100.000 millóns de
euros. Case a metade do rescate que recibiu Atenas.
Son vellas historias. ¿Teñen algunha importancia a estas
alturas? Talvez a teñen cando se pretende defender que un principio, neste caso
o pagamento da débeda, é absoluto. Non o é. As débedas entre países implican
sempre un forte compoñente político. Pretender que son innegociables é simple
retórica. Entón, á RFA perdoáronselle as súas débedas porque, en plena guerra
fría, temíase que acabase orbitando cara ao bloque comunista. Agora, se se
quere salvar o euro, todos saben que é inevitable reestruturar a débeda grega,
non porque os gregos non queiran pagar senón porque a débeda se volveu
insostible. De feito, o rescate agravouna, facéndoa pasar do 127 ao 175 por
cento do seu PIB. Incluso na hipótese moi improbable de que se manteña
indefinidamente o actual crecemento do 1,6 por cento, Grecia non completaría o
pagamento nin nunha xeración.
¿Por que, entón, este choque de cornamentas? En parte,
porque é lóxico entrar nunha negociación cunha postura radical. En parte,
tamén, porque o populismo cambiou de lado e agora é Merkel quen ten que
contentar a un electorado ao que a prensa convenceu de que os gregos -todos-
queren vivir á súa costa. E ultimamente preocupa outra cousa máis: que unha
negociación exitosa da débeda grega dea ás a movementos similares no resto de
Europa. É unha preocupación que se poderían ter aforrado resolvendo antes o
problema da débeda grega.
No hay comentarios:
Publicar un comentario